sábado, 31 de diciembre de 2011

2011

El 2011 ha sido un año raro. Y no, no digo diferente digo raro. Un año mas de rotos que de descosidos. Un año en el que lo hemos dado todo, pero en el que nos han quitado mucho.
Un año que me deja una herida en el corazón que a ratos aun supura. Una silla vacía en las sobremesas de los sábados. Y tres pequeñas cicatrices en la tripa.
Claro que ha tenido sus grandes momentos. Noches en las que no mandaba la razón. Días en los que hemos volado rodeadas de humo. Besos de plástico, de estos que no saben a nada. Risas por no llorar. Miradas cómplices por cada esquina. Chupitos, que mas que chupitos eran declaraciones de guerra. Y demasiadas promesas que ni vamos a, ni queremos cumplir.

El 2011 ha sido RO-TU-RON nananananananaaa




*si, esta entrada va dedicada a ti y lo sabes.

viernes, 30 de diciembre de 2011

Total eclipse of the heart

No se si ha sido la luz. O que el humo nublaba mis ojos. Pero hoy te he vuelto a ver. Te he visto de una manera nueva, diferente. Que en realidad es una manera antigua de verte.
Me gusta lo que veo. Sigues igual de alto. Tu manera de mirar todo entrecerrando los ojos no ha cambiado. Tu media sonrisa asoma tímida, como no. Puede que quizás, tu pelo sea algo mas largo. Pero rubio, tan rubio como siempre.
Estas palabras ya las he escrito. Estos pensamientos ya han rondado mi mente. Pero pasa otro año mas, y esto no va ni p'alante ni p'atras.
Y me olvido de ti a ratos, ratos que pueden ser meses o pueden ser segundos. Tu siempre estas ahí. Apoyado contra la misma pared. Rodeados de los mismos. Caminando por la misma calle. Fumándote el mismo cigarro. Eres lo único estable que hay en mi vida. Lo único que no cambia. Seguramente es por eso por lo que cuando todo es un caos, cuando nada tiene sentido, me aferro a ti.
Lo de hoy, ha sido una involución en toda regla. Pero mi mente y mi corazón vuelven a estar en orden.
Y como es costumbre, se vuelven las noches largas y de amargo y rancio sabor...

jueves, 29 de diciembre de 2011

Gozamena arau...

Mírame. Eso es. Responde a mi sonrisa. Sí, sí. Es para ti. Acércate. Lentamente, pero con seguridad. No tengas miedo. Te estoy esperando. Susurrame algo al oído. Da igual, hola o que tal. Mírame a los ojos. Y vuelve a sonreírme. Pon tus manos en mis caderas. Pégate mas. Bailemos un poco. Date cuenta de que te estoy provocando. Baja la mirada. Entiende lo que significa mi media sonrisa. Vas bien. Baja un poco la cabeza. Agárrame. Besame. Ya esta. Ya me has cazado.

Y ya lo ves soy fácil de convencer con besos robados de un todo a cien...

lunes, 26 de diciembre de 2011

And so long, goodbye...

Una vez me dijiste que si quería que me hicieses caso te sacudiese. Y lo he hecho. Tambien te he gritado. Te he odiado. Y supongo que te he querido, a ratos.
No te has dado cuenta de nada. Aunque quizás te hayas dado cuenta de todo. Ni lo se ni me importa. Tal vez, me importe demasiado. He memorizado todas y cada una de tus escasas sonrisas. He intentado cazar tus miradas. He usado demasiado mi imaginación, claro esta.
He alimentado mi sueño de humo y alcohol. He probado a imaginar como sonarían los tequieros en tu voz. He  vislumbrado momentos de risas y caricias. Y me ha gustado demasiado lo que he visto. Tanto, que me he asustado. Y he huido. Que es lo que hago siempre.
No he perdido, sino que he abandonado. Tablas. Nos quedamos igual. Pero esta vez el empate me sabe a derrota.
 Ha sido agua, pero parece que ha sido hundido...

viernes, 23 de diciembre de 2011

Good Ridance

Nunca e sido una chica paciente ni perseverante. Tengo ese punto de caprichosa que me hace querer conseguir las cosas cuando quiero. Si algo no tiene resultados visibles y rapidos, me aburro y lo dejo. Y sobre todo, tengo las ideas claras.
No me gusta la gente indecisa. No me gusta la gente que duda mucho. No me gusta la gente que no arriesga. No me gusta la gente que no sigue sus impulsos.  Imponer la razon al corazon no tiene merito.
Confundir es una tactica util si no sabes decidir. Y no me gusta que me confundan, y que me confundas tu aun menos.
 Y no espero, yo vuelo. Sigo adelante. Evoluciono. Ya era hora, hacia mucho que no tenia tanta paciencia.
 Asique agur, adios, goodbye...

lunes, 5 de diciembre de 2011

Necesito drogas y amor

Hace frió. Y dicen que con los pies fríos no se piensa bien. Quizás es eso. O quizás es que el cielo gris me hace reflexionar. Y reflexiono sin llegar a ninguna conclusión. Pero me doy cuenta de que solo escribo sobre amor. O mas bien sobre no-amor. Nunca me oiréis contar romances felices, abrazos amorosos o palabras bonitas. Yo solo hablo de amores fallidos, anhelos imposibles, amores platónicos, besos etílicos, oportunidades perdidas y desgracias varias. Que para algo es lo que yo conozco, lo que he vivido, la espiral de la que nunca consigo salir. Aunque también es verdad que los grandes poetas siempre tienen detrás grandes fracasos amoroso. Las canciones mas hermosas hablan de desamor y en los best-sellers no hay bodas ni finales felices.
Mi vida es un tango, o mas bien una canción de Sabina. Plagada de voces roncas, humo, pasión y abandono.
Pero en el fondo de mis ojos tristes puedes leer que yo no quiero amor, que me asusta. Que me da miedo. Que huyo de el. Que lo busco dando un pasito p'alante y cinco p'atras. Que prefiero sentarme en algún bar oscuro, café y cigarro en mano, y teorizar sobre el. Alabar el ideal y odiar su realidad. Aunque sea una realidad desconocida. Que yo se del amor lo que veo en las parejas que pasean de la mano por la concha o lo que he podido intuir en alguna de esas noches de locura, en la que entre beso y beso crees atisbar algo de una chispa, algo de calor...
Pero ya lo dijo un grande, no hay nostalgia peor que añorar lo que nunca jamas existió... 

viernes, 18 de noviembre de 2011

Y tu te has quedau conmigo...

Siempre me ha gustado la libertad. Es una sensacion indescriptible. Saber que puedes hacer lo que quieras, cuando quieras, con quien quieras... No tener que darle explicaciones a nadie. Y que nadie te las de a ti. No estar pendiente de nadie. Que nadie este pendiente de ti. A mi bola. A mi rollo. Agusto. Noches locas. Borracheras. Escapadas. Risas estrepitosas. Ojos rojos. Medias sonrisas etilicas. Intercambiar miradas. Bailar. Sudar. Y que a nadie le importe.
Y ahora siento que algo cambia. Empiezo a estar pendiente. A fijarme. Si sonries o estas serio. Si estas comiendo o bebiendo. Si has pasado por delante. Si me has mirado pero no saludado. Si te has ido o quedado.
No me gusta esto. No me quiero atar. Quiero sentirme libre. Saborear cada segundo del dia sin pensar en ti.Fijarme en todos. Bailar y provocar hasta al mas feo. Ser yo.
Pero se ve que por el momento no quiero ningun gramo que no sea de tu cuerpo...

sábado, 12 de noviembre de 2011

Alkoholak eraman zituen lotsaren azken tantak...

Fuiste producto del vodka. Nunca me había fijado en ti y, sinceramente, nunca me hubiese fijado. Un comentario jocoso unos días antes me hicieron darme cuenta de tu existencia, pero nada mas.
Y apareciste allí, en mi momento de plenitud, de éxtasis etilico. Risas, bailes, copas, besos... muchos besos. Luces, flashes... no recuerdo mucho mas. Apareciste de la nada y, sin saber ni como ni porque, tus manos estaban en mis caderas y tus labios en los míos. Y lo que yo pensaba que había sido un rato, resultaron ser horas.
Caminamos por la noche de Bilbo de la mano y para cuando nos quisimos dar cuenta amaneció.
La vergüenza del día siguiente, tu cuello marcado... desaparecieron rápido.
Y poco a poco aprendí a mirarte, a apreciarte. Un gesto, una sonrisa... cosas en las que nunca había reparado. Has resultado ser un tímido atrevido. Hay algo en ti que te hace diferente. Eres mas maduro, mas sereno, mas tranquilo de lo que suelo buscar. Y eso me extraña, pero, sin que te hayas dado cuenta, me tienes ganada.
Antesdeayer me volviste a tocar, con mas fuerza que nunca, te lanzaste a quitarme el balon, y pegaste tu cuerpo completamente al tuyo. Quizas no te diste cuenta pero me hiciste temblar. Yo te lo grito en silencio y no te das cuenta. Quiero que me empotres. Quiero ir a tu habitacion. Que vengas a la mia. Solo una torre nos separa...
Y aun me aferro al recuerdo de unos besos apasionados en una escalera azul...

lunes, 17 de octubre de 2011

Womanizer

No entiendo nada. Porque no hay nada que entender. Nunca me habia fijado en tu, bueno si, pero nunca me habias llamado especialmente la atencion. Eres guapo y alto, llamativo. Pero nada más.
Este año algo a cambiad. Tu lo has cambiado. Tu te acercaste. Tu me hiciste caso. Tu te presentaste. Algo viste que te llamo la atencion. Y asi seguiste, hablandome, preguntandome mi nombre, dandome dos besos, agregandome al tuenti, cojiendome para bailar... Y asi sigues. Me hablas, me saludas, me miras, me buscas...
Y lo has conseguido. Me has vuelto loca. Te tengo en mi mente. Me has atrapado. Cuando bailamos y tu cuerpo me toca me vuelvo loca. Cada vez que me sonries me nublo. Y cuando me pinchas con tu barba al darme dos besos me olvido de que hay mundo alrededor...
Pero se como eres. Que te da iwal A que J. Rubias, morenas, de ojos azules, verdes o marrones.. todas han pasado por tus brazos. Y a ti te da igual. La cosa es que pasen. Y parecias sensible... 1,2,3,4... todas son bienvenidas. Y si son la misma noche aun mejor...
Y yo soy tonta. Y yo me ilusiono. Y yo sueño. Y pienso en ti. Y me prometo no hablarte mas. No sonreirte. Olvidarte. Y no puedo...  E perdido el rumbo...
Solo se que te miro y tiemblo...

jueves, 22 de septiembre de 2011

About a girl

El la quería, o al menos, creía haberla querido. No podía evitar recordar los meses que habían pasado juntos. Los paseos por el parque, las cenas en los restaurantes de comida rápida más baratos y las copas en las terrazas de moda más caras. Los toques con el móvil que significaban tequieroestoybienmeacuerdodetiytehechodemenos y los mensajes de buenasnochesmiamorbuenosdiasprincesa. Cumplían todos los tópicos, eran una pareja normal. Aunque lo que en realidad más añoraba era los momentos que consideraba suyos, esos que no se volverían a repetir con nadie más. La costumbre de ella de frotar sus narices igual que los esquimales, las excursiones de una día que acababan siendo una aventura mochilera y los besos robados en el portal.

Ella era una niña muy madura o una mujer muy infantil. Sus ojos pardos eran adultos en contraste con su boca provocadora, demasiado grande para aquel fino rostro enmarcado por su pelo oscuro. Alta y algo rellenita, llamaba la atención. Tan solo era tres años más joven que él, pero a su padre no le parecía correcto. Dieciocho años y aun a escondidas.

El recuerdo de su risa resonó en sus oídos. Aquella risa que decía ven. Y él iba. Era tan atrevida… Se sonrojo solo de pensar en aquellas noches apasionadas en lugares indiscretos. Dos cuerpos fusionados en un movimiento rítmico. Lo recordó como una maraña de besos, caricias, sudor y risas. Dolores de espalda y arañazos en los lugares más insospechados el día después.

Pero ya no era suya. Un error, un desliz la había hecho perderla. Un conjunto de luces, colores, copas y cigarrillos era lo único que recordaba de aquella noche. Una mirada seguida de una sonrisa. Un susurro y un movimiento de cadera. Y se encontró a si mismo en el baño de un bar, entregando su pasión a un cuerpo distinto, mirando unos ojos burlones y acariciando una larga melena rubia.

La culpa y la vergüenza pudieron con su conciencia. Una semana más tarde se derrumbo y confesó. Ella lo odio desde aquel instante. No lloro, ni lo insulto, ni siquiera le pego. Sino que le infligió la peor tortura que se le puede hacer a un hombre.

Una tarde lo llamo y le suplico que por favor fuese a su casa. El apareció al instante, en su mente tenía ya las palabras perfectas para recuperarla. Ella lo recibió vestida tan solo con un ajustado vestido negro. Con un ronco ronroneo lo invito a pasar. Sin darle tiempo lo arrojo encima del sofá y le ato las manos. Mirándole a los ojos empezó a desnudarse. Sus pechos estaban más tersos que nunca y su cadera le apremiaba. Mientras ella se acariciaba, su erección se hacía más pronunciada. Necesitaba poseerla. Ella se le acerco y se le sentó encima. Lo desnudo y se restregó contra él. Dejo que le acariciase los pezones con la boca y que su lengua se adentrara en sus profundidades. Su cuerpo ardía, de deseo y pasión. Ella se monto encima de él y sus cuerpos se fundieron en uno. Le hizo el amor salvajemente hasta que los dos llegaron al nirvana con un gemido gutural. Sudando se separo de el y le dijo las palabras más hirientes que él podía escuchar:

“Nunca jamás disfrutaras como hoy, porque siempre te he follado pero hoy te he hecho el amor”.

No tardo mucho en verle otra vez. Subiendo a una moto y agarrándose de la cintura de un Hércules cualquiera. Pelo rubio y corto, ancha espalda y bronceado de playa. Amplia sonrisa blanca casi tan brillante como sus ojos verdes.

Aquella imagen se repitió una y otra vez. Ella y él en el parque. Ella y él en la playa. Ella y él en la noche. Ella y él en sus sueños.

Y entonces lo comprendió, que la quería o que al menos creía haberla querido.

domingo, 18 de septiembre de 2011

Ilun dago eta ez dakit bueltatzen...

Soy muy malo consolando. Esta conversación ya la hemos tenido. Los dos en un banco. Tu a mi derecha, donde esta el corazón, y yo a tu izquierda, donde esta el hígado. Misma escena, pero diferente razón. Esta vez no era tu culpa, pero el miedo volvió a inundar mis ojos. Este miedo es diferente, no es ese miedo a perderte. Porque ya te perdí. Pero estabas volviendo. Pero no vas a volver. Nuestros ojos siguen siendo iguales, pero tu mirada a cambiado. Y ayer cambio aun más. Te dolió y lo se. Pero tuvimos esa conversación que tan pendiente teníamos. Quizás nos hacia falta. Pero no de esa manera. No tras esa bomba. No por mi culpa. Pero el dolor saca lo peor de nosotros y ala vez lo mejor. Me sacaste esa sonrisa que tanto necesitaba. Al igual que aquel día que hoy me parece tan lejano. Estuviste conmigo y te reías por no llorar. Y ahora estamos en empate. Igualados. De tu a tu, y no en desventaja como hasta ahora.
Y de día mis sensaciones no han cambiado. He vagabundeado bajo el cielo gris mientras Kurt me gritaba a los oídos, igual que deberías haber hecho tu ayer. Mis pasos sin rumbo se han dirigido sin querer (o quizás demasiado queriendo) hacia tu calle. E arrastrado mi maleta por donde tu mil veces has pasado. Y e ido sola a la estación.
Me gusta ir sola porque así no me tengo que despedir de nadie. Aunque hoy me e despedido de todo. Le he dicho adiós a esa ciudad, a tu ciudad.

miércoles, 14 de septiembre de 2011

Wake me up when september ends...

Vuelve septiembre. Vuelven las clases. Vuelve la lluvia. Reencuentros, sonrisas, dos besos, quetalelverano, quemorenaestas, ytuquerubia.
Vuelves tu. Pero ya no te siento. Has perdido tu magia. Tu clase. Tu estilo. No me dices nada. Me hablas pero creo que ya no te escucho. Sonries pero no veo tu sonrisa. 
Se me hace extraño, me inquieta, que ya no me fascines. Tus palabras ya no me suenan sabias, todo lo que dices parece ser repeticion de lo que ya te oi decir el año pasado. Tu ropa ya no me parece alternativa, me parece la de siempre. Tus gestos se han vuelto rutinarios. Tu risa esta más vacia que nunca.
Tu no has cambiado, imagino que lo e hecho yo. Ya no oigo tu musica.

Esta noche negra es aun más negra ahora que tu mirada no me hace estremecer...

miércoles, 31 de agosto de 2011

Betiko leloaren betiko leloa.

Te veo y no puedo dejar de mirarte. No has cambiado mucho desde la ultima vez que te vi, tienes el pelo un poco mas corto, quizas. La cuestion es que sigues en el mismo lugar y que tu mirada no ha cambiado. Te marchas pero nunca me dejas. Aunque en realidad soy yo la que me marcho y no te olvido. Cada vez que vuelvo estas ahí, mirandome. Me pregunto si me has echado de menos. O si ,siquiera, te has dado cuenta de que no e estado. Imagino que si. Que te e faltado en tus noches de humo y alcohol. Y en tus tardes de cerveza y cigarros. Puede que sea para ti una de esas cosas en las que normalmente no reparas pero que, cuando faltan, te das cuenta.
Bueno, se que en mi reparas. Te veo mirarme y te sostengo la mirada. Aunque e vuelto desentrenada y hoy la e apartado un par de veces. Supongo que seras capaz de perdonarme ese fallo.
La cuestion es que te e visto, que ya vuelves a ser parte de mi.
Tu mirada aun me hace estremecer...

martes, 16 de agosto de 2011

Ikusi arte...


Largas llamadas telefónicas. Conversaciones absurdas cargadas de risas. Miradas cómplices. Besos de madrugada cargados de humo. Que se consumieron igual que esa colilla que bailaba en tu boca, mientras yo te decía que te quería. Palabras que yo nunca escuche, que nunca salieron de tus labios.

Que corto fue el amor y que largo el olvido…

lunes, 15 de agosto de 2011

Faltan botatzen zaitut ilunean...

Sol, playa, noche, fiesta, locura, borrachera.
Tranquilidad y equilibrio. Equilibrio perturbado. Por ti, como no. Pensaba que ya no me afectabas, estaba segura de aberte olvidado.
Se ve que es mentira. Sera que esa epoca fue la calma que precede a la tormenta. Tormenta que eres tu.
Tu y tus sentimientos. Tu y tus acciones precipitadas. Tu y tu indecision.
No entiendo, estoy confusa. Lo nuestro fue pasion, mas que amor. Pero amor mas que amistad. Y ahora que no queda amor, que la amistad es forzada... sera suficiente la pasion?
Pasion que se que sientes. Amistad que se que valoras. Amor que solo aparece en  tus borracheras, cuando confiesas sonrojado que me hechas de menos. Palabras que al dia siguiente no recuerdas y que cres que a mis oidos no llegaran. Pero llegan y me queman. Y me ilusionan. Y me atormentan.
Una llamada perdida a altas horas, un mensaje algo etilico pero sincero. Dos besos forzados, meros aprendices de aquellos besos apasionados.
Recuerdos de conversaciones, de llamadas, de reencuentros...
Yo estoy dispuesta a volver a dejarme llevar por tu mirada magica.

Donde hubo fuego, siempre quedan cenizas...

miércoles, 29 de junio de 2011

Cruzando fronteras que no eran prohibidas...

Debekuak beti du morboa. Norbait mintzearen arriskuak ere badu bere grazia. Gaizki egiten ari zarela jakiteak tentazioa areagotzen du.

Agian zurekin hasieratik egon da hori. Hori eta irribarreak, begirada konplizeak, jokutxoak...
Txorakeritan hasi giñen laster asko. Laztanak iritsi ziren. Eta konturatu baino lehen muxuak ere agertu ziren.
Hasieran beldurti, baino gero konfiantzaz, pasioaz... Zure muxuak gustuko ditut. Zure ezpain lodiek sentiarazten didaten zirrara berezia atsegina da. Zu ikusteko gogoa daukat, biok bakarrik belarretan botata egoteko gogoa.

Bestalde, beldurra daukat. Ez dut berriz egoera horretara itzuli nahi. Hiri berdina, lagun berdinak, giro berdina... Denak ekartzen dizkit oroitzapenak. badakit hau oso ezberdina dela, zu ez zarela bera. Zuk gehiago balio duzula.

Jokua maitasuna bihurtzen ez den bitartean dena ondo joango da...

miércoles, 8 de junio de 2011

¿Que tiene tu veneno?

18 urte betetzea data garrantzitsua da pertsona guztien bizitzan. Adin nagusitasunak dakartzan abantailak gozatzeko unea da, garai bat atzean utzi eta heldutasunezko lehengo pausoak ematen dira. Niretzako, ordea, beste arrazoi batengatik izan zen garrantzitsua.
Diotenez, pertsona bakoitzari beste pertsona bat dagokio eta hura ikusterakoan konturatzen da.
Nik, behintzat, zu ikusterakoan jakin nuen. Jakin nuen zu zinela niretzako eginiko mutila. Noizbait izango zinela niretzat. Niretzako expropio egina zinela. Nire barnean zeozer piztu zen. Lehen begiradako maitasuna izan zela esan daiteke.
Lagunei esan nien: begira, begira altua. Begiratu zinduten baino haiek ez zuten ezer ez sentitu. Zu taberna hartako beste mutil guztiak bezalkoa zinen. Baino niretzat ez. Zu ikustea ez zen soilik izan beste mutil guapo bat iksutea bezala, nik momentu hartan sentitu zintudan. Banekien zu zinela.
Momentu hartan jakin nuen eta ikusten zaitudan bakoitzean ere zihurtasun hori dut. Nirea ez, baino niretzako zarela bai. Bizitza hontan ditudan zihurtasun gutxi hoietako bat zu zara, maitezaitudala eta egunen batean ere (edo baliteke orain ere) maiteko nauzula.


Eta horrelaxe geratu nintzen ni Peter Panez sorgindua...

sábado, 4 de junio de 2011

Zoramena zara...

Zure izena Julen da, edo agian Martin. Beti egoten zara taberna zulo hortan, argi ahulek zure ile horian diztira egiten duten bitartean. Garagardoa esku batean, zigarroa bestean. Hori leheno, orain, lege berri dela eta, kalera ateratzen zara erretzera. Erraza da jakitea mozkorra zauden ala ez. Mozkorra bazaude dantzatuko duzu, bestela ez. Hor egongo zara lagunekin hizketan, haiekin besterik ez baiduzulako hitz egiten. Hurrutira begira geratuko zara, zure pentsamenduetan murgilduta. Irribarreren bat ere oparituko duzu, kostata bada ere. Futbol partida badago telebistan ez diozu kaxu gehiegirik egingo, bakarrik bazaude egunkaria irakurtzen arituko zara. Egunero ordu berberetan agertuko zara, baita joango ere. Ez bazaude nire tabernarik maitenean, badakit non egongo zaren. Zure errutina buruz dakidala dirudi. Nolakoa zaren ere badakit; ixila, lotsatia, eskuzabala, zentzuduna...
Zuk ez nauzu ezagutzen ordea, askotan ikusi nauzun arren. Zuri begira geratzen naiz sarritan, zuk ere noizbait begiratu nauzu. Hitzen bat ere gurutzatu dugu, elkarri tabakoa eskatu diogu behin baino gehiagotan. Oso ezberdinak garela iruditzen zait; ni zaratatsua naiz, berritsua, dantzatzea dut gustuko, txorakeri gehiegi egiten ditut...

Ez al dute esaten aurkakoak erakartzen direla?

jueves, 2 de junio de 2011

Jada ez dut amesten nik zurekin gehiago

Y un día cualquiera ella decidio olvidarle. Bueno, no olvidarle, mas bien cambiar su punto de vista. Aprender a mirarle diferente, a no verle de esa manera. Decidio no volver a sentir ese cosquilleo cada vez que le veia. Se juro a si misma que no se volveria a emocionar cuando intercambiaran miradas complices.
El planteamiento era facil; no hablaria con el a no ser que el le hablase, no le mandaria mensajes, no pensaria en el, no asociaria canciones con el, no le sonreiria, no se dejaria influenciar por su sonrisa, no le miraria a los ojos, no prestaria atencion cuando el hablase, no se pondria celosa cuando el hablase con otra, no le admiraria cuando le viese tocar la guitarra, no se fascinaria con sus palabras...


Casualmente ese dia cualquiera fue uno a principio de verano, cuando sabia que no le veria durante tres  meses. Tres largos meses...

sábado, 28 de mayo de 2011

Eres agua en mi desierto

Has vuelto. Empezaba a hecharte de menos. Casi no recordaba si eras rubio o moreno. Si medias 1'90 o medio metro. No me has sonreido, no has cambiado. Has aparecido donde siempre, mas o menos ala hora de siempre. No habia nadie y te has ido. Sin mirarme. Les has buscado, no estaban. Y has vuelto a encontrarme a mi. Me e girado para mirarte y tu me has mirado.
La misma mirada de siempre. Profunda y oscura. Cargada de secretos y significados.
Me has devuelto un poquito la cordura. Me has devuelto un poquito el equilibrio.
Y me vuelves a robar el pensamiento. Me vuelves a robar los sentimientos.
Me he vuelto a quedar sin cura.
Tú mi droga más dura.

martes, 24 de mayo de 2011

Fuiste todo, pero fuiste...

Hace tiempo que estas fuera de mi vida. Aunque sigues colandote por las rendijas de este debil muro que yo construi. Reconozco que pienso en ti todos los dias. Es inevitable, has sido parte de mi mundo demasiado tiempo. Una parte muy importante de mi mundo.
Tu que tantos besos me has dado. Tu que tanto daño mas hecho.
Me utilizaste y yo te queria. Ahora me doy cuenta de cuanto te queria. Ahora que ya no te quiero. Tu fuiste para mi un amigo y ala vez un mentor. Tu mirada de ojos verdes era irresistible para mi y lo sabias. Y te aprovechabas de ello. Conseguias todo lo que querias y mas.
Yo no era mas que tu juguete. Algo que te entretenia, algo que te servia, algo facil. Algo que no te creaba preocupacciones y no te suponia esfuerzos. Yo estaba ahi siempre que tu querias. Lo que pidieses yo te lo daba. Pero tu amor era ella.
Ella de quien decias que era tu joya. Ella a quien alababas delante mio. Ella a la que nunca me pareceria. Ella quien seria siempre mejor. Mas guapa. Mas lista. Mas estilosa.
Cuando te enfadabas con ella recurrias a mi. Y cuando no, tambien. Eso me hace pensar que algo me querias. Algo habia en mi que te gustaba. Ese era un pensamiento bastante recurrente. Un pensamiento bastante necesario. Un pensamiento que me alejaba de la locura. Un hilo que me ataba ala cordura.
Cordura que me hacia perder tu cuerpo de marmol blanco. Un cuerpo que parecia esculpido por el mejor escultor neoclasico.
Siempre fuiste protector. Y celoso. Nunca te gustaron mis compañias. Mis poetas de bragueta y revolcon. Decias ¿Ese? Ninguno te parecia bueno, porque ninguno era tu. Pero en el fondo te daba igual, pues sabrias que aunque fuese ese o el otro, siempre me rendiria ante ti.
Aunque tambien aprendi a ser fuerte. A resistirme. A aguantar. A alejarme de ti cuando veia que tus labios se acercaban demasiado. A no caer en la tentacion. Por eso fue un inmenso placer oirte suplicar. No sabes cuanto. No puedes llegar a entender lo que aquello supuso para mi. Una victoria entre miles de derrotas.
Pues cada vez que te besaba, que te tocaba, yo perdia. Y perdia cuando despues me decias que esa era la ultima vez. Nuestra historia esta cargada de ultimas veces. Pero al final la que puso el verdadero final fui yo. Por que me lo merecia. Por que ya era hora. Pero tambien, y aunque no lo entiendas, lo hize por ti.
Por ti, por quien e hecho cosas inimaginables, por quien e hecho cosas que nunca mas volveria a hacer. Por quien era capaz de hacer cualquier cosa.

Porque la novicia mas novata es capaz de hacer cosas que la prostituta mas experimentada se negaria a hacer.

miércoles, 18 de mayo de 2011

Ihes, sentimenduetatik ihes...

Ese momento es crucial. Puede que al momento no lo quieras reconocer, pero esta ahí. Puedo originarlo una mirada, un gesto, una cancion, un recuero o un ataque de celos. En ese momento todo cambia. Todo lo que llevas meses intentando no admitir estalla. Sale ala luz. Puedes decir que no. Puedes negarlo. Pero eso no cambia las cosas. No cambia tus sentimientos. No cambia tu nuevo punto de vista.
Es un momento raro. Es un momento confuso. Y no suele ser un momento bonito.
Duele reconocerlo. Y da miedo, mucho miedo. Miedo a que las cosas cambien. Miedo al rechazo. Miedo a lo desconocido.
Ese momento especial en el que por fin reconoces que quisieras que ese amigo fuese más que un amigo.

martes, 17 de mayo de 2011

Zein gozoa den pozoia...

Tu mirada perdida. Tu cuerpo relajado. Sois uno. No se donde acabas tu y empieza ella. Cuando la acaricias con tus grandes manos, vibra. Con cada caricia ella gime. Gemidos mas altos, mas bajos, mas rapidos, mas suaves. Gime de la manera exacta que tu quieres en cada momento. A ratos la tocas con pasion. A ratos con delicadeza. Te entregas completamente a ella. Es tu musa. Es tu amante. Es tu vida. Te expresas a traves de ella. Sus palabras son las tuyas. Aceleras el ritmo. Ralentizas. Os compenetrais perfectamente. La miras con deseo. Con cariño. Con amor. Con aprecio. Tu la admiras. Y ella ati tambien. Aunque no te lo diga, te lo demuestra con cada cancion.
Y yo te miro cuando la tocas. Y vibro ala vez que las cuerdas. Y siento en mi las notas que le sacas.
 Me pierdo en los ritmos y disfruto. Hago mias vuestras melodias e intento olvidar que es ella la que te gusta.
Y no yo.

sábado, 14 de mayo de 2011

Mezclarme en tu piel sin dejar pistas...

-Dame un beso
-Robamelo...
-Mmmmmm....sabes raro. No, raro no, especial.
- ¿A sí? ¿A que?
- A noche, a risa, a borrachera, a locura, a amor, a desenfreno, a pasion, a luna, a picante, a fuego, a magia, a veneno, a  descontrol, a verano, a...
- A ti.

miércoles, 11 de mayo de 2011

This words are my heart and soul...

Me gusta perderme en tus palabras. Me gusta envolverme en tus ideas. Me gusta esconderme en tu inteligencia. Me gusta que tengas una opinión para todo. Me gusta que me fascines. Me gusta que me atraigas. Me gusta observarte cuando estas concentrado. Me gusta distraerte. Me gusta cuando abres mucho los ojos. Me gusta cuando sonríes. Me gusta cuando me das miedo. Me gusta cuando me dices shhh. Me gusta cuando me  haces sonreír. Me gusta cuando te despeinas. Me gustan tus manos. Me gusta cuando tocas la guitarra. Me gusta cuando eres irónico. Me gusta que seas demasiado inteligente. Me gusta cuando te ríes. Me gusta cuando te quedas callado. Me gusta lo que escribes. Me gusta encontrarme contigo. Me gusta como andas. Me gusta como piensas. Me gusta que seas maduro. Me gusta que seas complicado. Me gusta no saber lo que piensas. Me gusta tu ropa. Me gusta que me pongas nerviosa.

Me gusta, me gusta, me gusta…

¿Pero que te gusta a ti?

martes, 10 de mayo de 2011

Zure arnas istuen erritmoa segitu...

Inspiró profundamente y cerró los ojos. Aquella no era la forma en que él se habia imaginado que sucederia. Para él, el sexo estaba alli arriba con el nacimiento y la muerte, como una de las experiencias más intentas y poéticas que podía tener una persona. No era algo que uno hacía con su novia cuando estaba aburrido un sábado ala noche antes de los parciales.

Era algo que hacías cuando ya os habíais explorado mutuamente en todos los otros aspectos: intelectual, espiritual, filosofico.

lunes, 9 de mayo de 2011

Aukera baten bila putreen artean...

Hay que implicarse con la vida. Quien se implica con la vida se implica en lo bueno pero también en lo malo. Pone emoción a las cosas. Se olvida del miedo al fracaso. Pues del fracaso también se aprende. Además, es mejor  vivir con el fracaso que con la duda. La duda de lo que podría haber sido, de lo que podría haber pasado, de lo que habría cambiado…


Es inevitable dudar de nuestras acciones. Es inevitable querer cambiar ciertas cosas. Es inevitable preguntarse como serian las cosas si hubieses tomado otra decisión. Es inevitable arrepentirse.


Es peor arrepentirse de algo que no se ha hecho que de algo que sí. Pero el que se arrepiente de no haber hecho algo por lo menos se ha dado cuenta. Se ha dado cuenta de su fallo, de su error. Tiene tiempo de cambiarlo. Puede que aun no haya perdido ese tren, esa oportunidad.


Puede que ese tren no se haya marchado. Puede que si corre rápido hacia la estación aun puede cogerlo. Puede que los billetes aun no se hayan acabado.


O quizás sí. Quizás haya perdido la oportunidad. Quizás ya nunca encontrara a nadie igual. Quizás ha desaprovechado su momento.


Yo, porsiacaso, prefiero implicarme. Prefiero darme cuenta de mi error. Prefiero despejar la duda. Prefiero intentar comprobar si mi tren se ha ido, o aun me espera.


Aunque quizás, ese tren nunca estuvo ahí y la estación era simple producto de mi imaginación.

domingo, 8 de mayo de 2011

And I want you to touch, want you to come...

Llamalo miedo. Llamalo inseguridad. Llamale querer ser el centro de atencion. Llamale afan de protagonismo. Llamale posesibidad.
Sera que quiero que me hagas caso. Sera que quiero que me adores. Sera que quiero que me admires. Sera que quiero que me quieras.
Quizas antes lo hacias. Quizas ahora lo haces. Quizas nunca lo hagas.

viernes, 6 de mayo de 2011

Mundua ikusi nahi dut baina zure ohetik...

Puede que desde arriba el mundo se vea diferente. Que en las nubes se piense de otro manera. Que el sol te haga sentir alternatibo.
Que los colores brillen mas. Que los olores se difuminen. Que el tacto este mas desarrollado. Que las cosas tengan el doble de sabor.
La musica se oira mas lejana. Las sensaciones seran mas agudas. El dolor sera mas profundo. El amor tendra mas pasion.
Quizas las sonrisas brillen mas. Quizas las lagrimas sean mas hermosas. Quizas los sueños sean mas alcanzables.
No se como ves el mundo desde ahi arriba. Pero se que si tuviese que comerte enterito, de pies a cabeza, tendria mas de 1'90 de trabajo. No pasa nada, me gustan los retos.

miércoles, 4 de mayo de 2011

Last chance to lost control...

El misterio que te rodea es lo que despierta mi curiosidad. Pareces tener siempre todo bajo control. Rezumas seguridad y serenidad. Tienes estilo. Tienes clase. Cuando hablas todo lo que sale de tu boca ha sido pensado antes.Y nunca te tiembla la voz. Todo lo que dices tiene sentido. Siempre tienes razon. Cuando te ries, esa risa ha sido estudiada. Cuando sonries, es una sonrisa sincera. Una sonrisa que no regalas con facilidad. Tu mirada es clara, pero no permite ver lo que escondes. No sabria decir cuando mientes y cuando dices la verdad. Pero me gustaria verte perder el control, aunque fuera un instante. Que te dejases llevar. Que actuases sin pensar. Que le pongas pasion a las cosas.
Esa pasion que unicamente demuestras con la musica. Esa puta que es tu unica amante.

martes, 3 de mayo de 2011

Zure begixekaz eiten dot amets nik...

Ez dakit ze koloretakoak diren zure begiak. Eta ez zait axola. Zure begirada da intrigatzen nauena. Hurrutitik begiratzen nauzun bakoitzean nire gorputza hotzikara batek igarotzen du. Gure begiak aurkitzen direnean zure pentsamenduak irakurri ditzakedala iruditzen zait. Baina aldi berean ez dakit zer esan nahi didazun.Elkarri begira minutuak egon gaitezkela badakit, baina nigana hurbilduko zarela ere badakit. Nire hondotik igarotzen zarenean eta nahigabe (edota nahiean) gure gorputzak ikutzen direnean ez didazu begiratzen, ordea. Hitzen bat gurutzatu dugun bakoitzean ere ez nauzu begiratu. Zeren beldur zara? Zure begirada sarkorraren atzean ezkutatzen diren sekretuen jabe egingo nahizelaren beldur al zara? Ala zure begien kolorearen misterioa argituko dudalaren beldur?
Ez izan beldurrik. Zure begiek nigan sortzen duten zirrara ez da hain erraz galduko eta.